Plony rzepaku zależą wprost od ilości wyprodukowanej przez rośliny biomasy, a ta z kolei od ilości pobranego w okresie wegetacji przez łan azotu. Maksymalne wykorzystanie azotu przez rośliny odbywa się tylko w warunkach zbilansowania azotu przez pozostałe składniki pokarmowe: fosfor, potas, magnez, siarkę, wapń i mikroelementy. Co ciekawe, że nowe odmiany rzepaku, o większym niż standardy potencjale plonowania są bardziej wrażliwe na stan odżywienia roślin – wymagają większej uwagi przy ustalaniu i realizacji planu nawożenia.

Rzepak ma specyficzne wymagania pokarmowe, które dobrze oddaje tak zwane pobranie jednostkowe poszczególnych składników pokarmowych. Wśród składników zakumulowanych w fazie dojrzałości pełnej dominuje potas. Drugim pod względem wielkości akumulacji jest azot. Trzecim składnikiem pod względem ilości zakumulowanej przez łan rzepaku jest wapń. Wapń gromadzi się głównie w łuszczynach, jego jednostkowa akumulacja kształtuje się na poziomie akumulacji azotu. Wskazuje to na dużą wrażliwość rzepaku na niedobory wapnia. Czwartym składnikiem kumulowanym w rzepaku jest siarka, której optymalne pobranie jednostkowe kształtuje się na poziomie do 20 kg/t plonu.

Rzepak pobiera intensywnie azot od wiosennego ruszenia wegetacji do początku kwitnienia, głównie w od fazy pąkowania po kwitnienie. Na niedobory fosforu rzepak szczególnie wrażliwy jest w okresie wegetacji jesiennej oraz wiosną w czasie ruszania wegetacji. Intensywne pobieranie potasu przez rośliny rzepaku zachodzi od początku formowania pędu głównego do początku kwitnienia. Zapotrzebowanie na magnez systematycznie rośnie od fazy pąkowania do pełni fazy wzrostu łuszczyn. Wapń przez rośliny rzepaku intensywnie pobierany jest w okresie od fazy formowania pędu głównego do pełni fazy wzrostu łuszczyn. Wapń akumuluje się głównie w łuszczynach. Odgrywa istotną rolę, jako element kontrolujący odporność łuszczyn na pękanie i choroby. Niedobory wapnia objawiają się głównie zahamowaniem wzrostu pędu głównego oraz więdnięciem pędu głównego w fazie kwitnienia. Niedobór wapnia zwiększa także podatność łuszczyn na pękanie i na choroby. Siarka intensywnie pobierana jest od fazy pąkowania aż po dojrzewanie łuszczyn.

Aby zaspokoić potrzeby pokarmowe rzepaku zwykle planujemy nawożenie doglebowe oraz dokarmianie dolistne. W dokarmianiu dolistnym szczególnie mikroelementami uwzględniamy fazy krytycznego zapotrzebowania rzepaku na poszczególne mikroelemnty, w przypadku makroelementów dokarmianie dolistne jest narzędziem doraźnego uzupełniania stopnia odżywienia roślin. Planując dokarmianie dolistne teraz jesienią i później wiosną przyszłego roku warto zwrócić uwagę na dolistne nawozy z rodziny NHDelta.

Rodzina azotowych nawozów dolistnych – NHDelta, sformułowana jest w technologii poprawiającej wykorzystanie azotu – NUE. Nawozy z rodziny NHDelta zawierają prekursory grupy aminowej – NH₂. Zastosowanie takiej formy azotu silnie wpływa na pobieranie tego składnika przez rośliny oraz jego dalszy metabolizm w roślinie. Prekursory grupy aminowej z nawozów NHDelta są bardzo szybko pobierane przez liście. Są także bardzo szybko wbudowywane w białka, bez zbędnego wydatku energetycznego poświęconego na redukcję azotu azotanowego do formy aminowej, czyli tej, która występuje w aminokwasach i dalej białkach. Dodatkowo nawozy NHDelta pozwalają zachować w roślinie odpowiedni balans dwóch grup hormonów roślinnych auksyn i cytokinin. Balans ten jest odpowiedzialny między innymi za prawidłowy rozwój systemu korzeniowego i części nadziemnej oraz za prawidłowe kwitnienie i wiązanie nasion. Rodzina nawozów azotowych NHDelta jest szczególnie polecana na stanowiskach słabszych, o nieuregulowanym odczynie, okresowo suchych lub w warunkach okresowych braków wody.

Na polskim rynku dostępne są dwa produkty z rodziny NHDelta: NHDelta Ca (Delta wapniowa) i NHDelta K (Delta potasowa). NHDelta Ca polecana jest dla roślin o zwiększonym zapotrzebowaniu na wapń lub w okresach, kiedy rośliny takie zapotrzebowanie wykazują: niska zawartość wapnia w glebie, kwitnienie, zawiązywanie i wzrost owoców. NHDelta K polecana jest dla roślin o zwiększonym zapotrzebowaniu na potas oraz w momentach, gdy pobieranie potasu z gleby jest ograniczone: susza, wysokie temperatury. W przypadku rzepaku, zależnie od stanowiska i planu nawożenia doglebowego, doraźnie występujących problemów ze stanem odżywienia roślin możemy wykorzystywać w programach dokarmiania dolistnego tylko jedno z dwóch rozwiązań wapniowe lub potasowe lub oba rozwiązania. Opryskiwania rzepaku możemy rozpocząć już jesienią od fazy 4 liści rzepaku, wskazane jest wykonanie w tym czasie dwóch opryskiwań np. NHDelta Ca w dawce 2,5 l/ha, co dwa tygodnie.

Jesienne zabiegi poprawiają ukorzenienie się roślin, podnoszą odporność roślin na chłody i ewentualną suszę. Głównym terminem aplikacji nawozów NHDelta jest wiosna, zabiegi opryskiwania możemy rozpocząć w momencie ruszenia wegetacji wiosennej, później w fazie wzrostu pędu głównego, na początku i w końcu kwitnienia. Dawki np. NH Delta Ca przy wiosennym stosowaniu to 5 l/ha. Wiosenne zabiegi aktywują wzrost i rozwój roślin, nadają rośliną intensywnie zielony kolor, zwiększają powierzchnię asymilacyjną roślin. Pamiętajmy, że nawozy z rodziny NHDelta poza istotnym dla rzepaku szybko działającym azotem uzupełniają, zależnie od rodzaju nawozu, w roślinach poziom ważnego wapnia i potasu, które bilansują wysokie dawki azotu.