Komunikat dla Grupy Truskawkowej

nr VI z dnia 11 marca 2016

Wiosenne nawożenie posypowe

Plantatorzy dysponujący aktualnymi wynikami analizy chemicznej gleby otrzymują sprecyzowane zalecenia nawożenia posypowego. Pozostali Plantatorzy zmuszeni są do stosowania zaleceń orientacyjnych, które zawsze są obarczone ryzykiem niedoszacowania lub przenawożenia. Rozwiązaniem niwelującym w pewnym stopniu brak wiedzy o aktualnej zasobności gleby jest wysiew dobrze zbilansowanego nawozu wieloskładnikowego.

1. Aktualna faza rozwojowa roślin i przebieg pogody

Stabilizacja temperatury oraz koniec okresu przymrozkowego korzystnie wpłynęły na przyspieszenie tempa wegetacji truskawki. Rośliny odmian wczesnych okrywanych na płask oraz uprawianych pod osłonami wysokimi są obecnie w początkowej fazie wybijania kwiatostanów (Fot. 1). Odmiany średniopóźne i późne uprawiane bez osłon wykazują objawy pełnego ruszenia wegetacji (fot. 2).

Nawozy wnoszące azot należy wysiać dopiero po pełnym ruszeniu wegetacji, co poprawi  wykorzystanie składnika przez rośliny. W początkowym okresie wzrostu i rozwoju truskawki korzystają głównie z substancji zapasowych zgromadzonych jesienią w szyjce korzeniowej. Zbyt wczesne wysianie nawozów zwiększa straty składników spowodowane ich wypłukaniem poza zasięg korzeni.

Fot. 1. Truskawki odmian wczesnych okrywanych na płask lub uprawiane pod osłonami wysokimi są obecnie w początkowej fazie wybijania kwiatostanów (odm. Rumba, okolice Lublina)

Fot. 2. Odmiany średniopóźne i późne uprawiane bez osłon wykazują objawy pełnego ruszenia wegetacji (odmiany Elsanta, okolice Lublina)

2. Zasady nawożenia dokorzeniowego w sytuacji istnienia uszkodzeń mrozowych na plantacji

Uszkodzenia mrozowe roślin powstałe zimą zmuszają do modyfikacji harmonogramu nawożenia plantacji truskawki:

– nawożenie należy prowadzić z zastosowaniem dawek dzielonych aby niepotrzebnie nie zwiększać ogólnej koncentracji jonów w ryzosferze a tym samym nie „obciążać” uszkodzonego systemu korzeniowego.

– należy bardzo racjonalnie nawozić azotem aby nie spowodować nadmiernego wzrostu wegetatywnego roślin. Biorąc pod uwagę, iż wiązki przewodzące wodę i składniki pokarmowe z korzeni do części nadziemnej są uszkodzone przez mróz nadmierne „wybujenie” części nadziemnej będzie potęgować problemy z zaopatrzeniem roślin w wodę. Szczególnie będzie to widoczne przy gwałtownych zmianach temperatury i wilgotności.

Bez względu na intensywność uszkodzeń mrozowych roślin nawożenie dokorzeniowe musi być podstawą dostarczania składników pokarmowych natomiast dokarmianie pozakorzeniowe (dolistne) należy traktować jako formę uzupełnienia brakujących składników pokarmowych.

3. Wiosenne nawożenie a zasobność gleby i wymagania odmianowe

Wiosenne dawki azotu należy zróżnicować  w zależności od przewidywanej zasobności gleby oraz wymagań odmianowych:

– wyższe dawki nawozów należy wysiewać na glebach mineralnych, ubogich w składniki pokarmowe

– niższe dawki należy wysiewać na glebach próchnicznych, gdyż stale zachodzący rozkład próchnicy jest źródłem składników mineralnych (głównie azotu)

– odmiany wczesne oraz o małym potencjale plonotwórczym (np. Honeoye) wymagają wiosną znacznie niższych dawek azotu w porównaniu do odmian późnych oraz charakteryzujących się dużym potencjałem plonotwórczym (np. Onebor) (fot. 3)

Fot. 3. Odmiany późne oraz o dużym potencjale plonotwórczym, np. Onebor (Marmolada) wymagają znacznie intensywniejszego nawożenia w porównaniu z odmianami wczesnymi

4. Proponowane konfiguracje doglebowego nawożenia wiosennego:

Wariant I: Yara Mila Complex 150-250 kg na hektar w zależności od wymagań odmianowych oraz zasobności gleby. Szczególnie polecane na plantacjach, na których istnieje ryzyko niskiej zasobności w fosfor, potas i mikroelementy

Wariant II: Eurofertil 33 N Pro 200-300 kg na ha w zależności od wymagań odmianowych oraz zasobności gleby. Wariant szczególnie polecany na plantacje, na których istnieje ryzyko niskiej zasobności w fosfor i mikroelementy.

Wariant III: Yaraliva Tropicote 100 – 200 kg na ha w zależności od wymagań odmianowych oraz zasobności gleby + siarczanu potasu KaliSOP 50 kg na ha lub Patentkali 100 kg na ha. Wariant szczególnie polecany na plantacjach na których istnieje ryzyko deficytowej zawartości wapnia w glebie przy jednoczesnej niskiej zawartości potasu (lub potasu i magnezu). Przy stosowaniu tego rozwiązania saletrę wapniową (Yaraliva Tropicote) należy wysiać oddzielnie z kilkudniowym odstępem przed siarczanem potasu lub Patentkali.

Na plantacjach okrywanych na zimę słomą, która wiosną jest pozostawiana w międzyrzędziach dawkę nawozów należy zwiększyć o ok. 20-25 % gdyż mikroorganizmy rozkładające słomę pobierają część wysianych składników pokarmowych (głównie azotu) do budowy własnego ciała.

Dr hab. Zbigniew Jarosz

Katedra Uprawy i Nawożenia Roślin Ogrodniczych

Uniwersytetu Przyrodniczego w Lublinie